«سوره مبارکه کافرون»
تنها وقتی می شود تو را با دیگری شریک شد و در صف دیگران قرارت داد که پیش از همه ی این ها تو انکار شده باشی! یعنی نه اینکه نباشی! تو هم باشی اما مثل خودت نباشی، مثل بقیه باشی! سنگ و چوب و ماه و ستاره و خورشید! آن وقت تو هم مثل همان سنگ و چوب پرستیدنی می شوی! پرستشی که پرستش نیست!
«سوره مبارکه کافرون»
مثل آن است که بیایند به تو بگویند آب نخور، غذا نخور، نفس نکش، اما! زنده بمان!!
اصلا مگر می شود؟! در عقل که هیچ، در مخیله ی هیچ بنی بشری هم نمی گنجد! حتی در مخیله ی همان عرب بادیه نشین عصر جاهلیت!
اما نمی دانم چطور شد که آمد و گفت که چند ماهی خدا را تنفس نکن! او را عبادت نکن! مگر می شود؟! هرگز!! «و لا أنا عابد ما أعبدتم». اصلا محال است که خدا را نپرستید و زنده ماند! شمایی هم که فکر می کنید پرستنده ی او نیستید و زنده اید؛ توهم می کنید که زنده اید! مدتهاست که مرده اید! اصلا برای همین است که هرگز نمی توانید خدای مرا بپرستید! «و لا أنتم عابدون ما أعبد»
