بسم الله الرحمن الرحیم
به یاد خدایی که هم رحمن است و هم رحیم، همه را خلق نمود و تو را آفرید.
تو را برای خود آفرید که ستایش کنی نه آنگونه که تو می پسندی ،آنگونه که تو را برای خود آفرید!
ستایش و ثناء مخصوص خداست که پروردگار جهانیان است و تو هم در آدمیان هستی.
گستره ی مهربانی اش همه را شامل شد ولی به تو توجه خاصی کرد در حالیکه تو بی توجهی کردی!
صاحب اختیار روز عدل، روزی که نه همه محکوم شوند روزی که تو را به عدلش ،معلول کرد ولی تو شاکی بودی!
تو گفتی خدایی هست و خدا هست که هست، هر امتحانی کرد تو بی اعتنایی کردی در حالیکه او گفت :مرا بپرست و از من یاری بجو! تو کجا بودی!
راهنماییت کرد در راه خوبی ها! هر چیزی را نشنوی ! هرچیزی را نبینی! همیشه بر زبانت بود مرا هدایت کن ، ولی در عمق وجودت چیز دیگری بود. به هرجایی رفتی! هر چه خواستی گفتی! و...
ولی تو مال خدا هستی.با این حال نه خشم بر تو می گیرد و نه تو را به خود وامی گذارد!
نویسنده : سمانه سجادی
